wtorek, 22 lutego 2011

Kruche...

Tak nie wiele dostrzec potrafimy,
jak pory roku przemijamy,
jak obłoki ulatujemy.

Ten świat pełen jest barw,
które tworzą nas.
Nie traćmy czasu na zbędne szukanie dystansu,
kochajmy z marszu, dając siebie garść.

Tak trudno spojrzeć w zapłakane oczy,
tak trudno zaufać i uwierzyć ponownie.
Kiedy wszystko traci sens,
wtedy wiesz że twój świat padł
przychodzą różne myśli,
przeklęte zakręty losy ludzkiego
tak bardzo ktoś nas zranił
to może była nie spełniona miłość
a może kłótnia rodzina
zdrada, śmierć, nieszczęśliwa miłość.

Świat jak puzzle
dziwna układanka
łatwopalna kartka
jak siana garstka.