Zabrakło...

Zabrakło nam miłości…
zabrakło nadziej…
zabrakło rozmowy…
gdy mówiłem - nie słuchałaś
gdy patrzyłem - ty odwracałaś twarz
gdy razem byliśmy Ty nie chciałaś mnie widzieć byłaś kimś innym
byłaś głazem takim wielki i zimnym
gdy złamałaś moje serce nauczyłaś jak nie mówić kocham
gdy pokazałaś drugą stronę uczucia zabiłaś we mnie prawdziwego ducha
udawaliśmy że wszystko jest piękne a teraz żyjemy w samotności
więdłem przy tobie – stawałem się martwym człowiekiem
zamykasz drzwi nie dajesz szansy prawdziwej miłości…

mijały dni minuty ja czekałem kiedy powiesz mi że kochasz
lecz tyle łez upłynęło to wszystko przeminęło to wszystko się skończyło
czekałem na chwile czułości lecz żyłem cały czas w samotności
w ogromnie złudzeń bez namiętności bez słów i miłości
chyba tego nikt by mi nie pozazdrościł chyba nikt nie chciał przeżyć takiej miłości
Nauczyłaś mnie jak to jest zamykać drzwi i bez kilku słów odchodzić
jak na pożegnanie dostać zimny pocałunek, który nic nie znaczy
jak zamilknąć zacisnąć zęby jak ukołysać myśli… - żeby tylko łza nie spadła

Moja podróż zaczyna trwać próbuję nie żyć złudzeniami
próbuję na nowo narodzić się próbuję zapomnieć całe zło
Nie będę już nic mówił nie będę tłumaczył nic Ci…

Nie chcę wiedzieć jak mija Ci twój czas
nie będziemy przyjaciółmi nie będzie ani jednego słowa
nie będzie spojrzenia nie będzie powrotu
nie chcę nic wyjaśniać i już nie chcę rozmawiać
zabieram tylko kilka zdjęć tych czarno-białych fotografii
żebym nie zapomniał że poznałem kiedyś Cię
że to była miłość , która miała trwać do śmierci…

lecz dzięki Tobie nie wiem już jak to jest Kochać
nie wiem jak powiedzieć komuś te dwa słowa
jak szczerze z serca poznać w oczach tej drugiej osoby że kocha
nie potrafię zaufać na nowo boję się że ktoś znowu skrzywdzi mnie…
zamknie mi drzwi odwróci się plecami zamilknie w mym sercu
zabierze dłoń spuści spojrzenie odbierze nadzieje
pozostanę już sam upadłem duchem ugruntowałem zwątpienie
nie chcę nikogo w mym sercu pozostanie ogromne niespełnienie
ogromna pustka i zapomnienie…