Tak bardzo tęskniłem za rozmową,
za słowami cichymi szeptami.
Tych kilka rad, szczerego uśmiechu…
Na ławce w zielonym parku
wśród jesiennych złotych drzew.
Siedzą przyjaciele anielskie dusze.
W tym momencie i w innej chwili
Oddani szczerej rozmowie.
W filozoficznej myśli.
Mędrowie życia szukają swojej drogi...
Wspólne marzenia, westchnienia smutku.
Kamyki łez wakacyjne przygody i podróże.
Bagaż wspomnień tych kilka malutkich chwil.
Potrafi ich jednoczyć w więzi przyjaźni .
Przyjaciel to skarb dbajmy o tą więź.
OdpowiedzUsuńOdnośnie mej notki Kamilu jeśli chcesz to napisz coś o tym, a ja jak zawsze przeczytam i dorzucę małe co nieco od siebie:)
OdpowiedzUsuńNiniuś masz to jak w banku:)
OdpowiedzUsuńTo poczekam cierpliwie:)
OdpowiedzUsuńJacy pilni studenci znam ich skądś Pozdrawiam
OdpowiedzUsuńTen kto ich zna :) niech się przedstawi jak moze :) albo poda adres bloga :)
OdpowiedzUsuń"Ninuś pisze...
OdpowiedzUsuńPrzyjaciel to skarb dbajmy o tą więź."
TĘ ! Ninuś TĘ ;)
Pozdrawiam.
Tę,tą zwykła literówka.Zobaczymy jak Ty będziesz pisał po trzech dniach zjazdów na studiach od 9 rano do 18 lub 17.
OdpowiedzUsuństudenci:)dobrze jest miec takich ludzi, na których można liczyć:)miłego poniedziałku
OdpowiedzUsuńPrzyjaciele... bez nich byłoby smutno. To oni podtrzymują nas w trudnych chwilach, dają poczucie bezpieczeństwa, są... I chyba za to należą się im ogromne podziękowania :) Pozdrawiam poniedziałkowo...
OdpowiedzUsuń