wtorek, 24 lutego 2009

Dusza w ciele bez serca...



Dziś już jestem jakby bez ręki,
pogrążony w lęku i uśpionej samotności,
nie czuję swoich oczu niebieskich
nie widzę barw.
Wszystko nabrało tylko jednego koloru
szarości z odcieniem ciemności.

Duszę mam oplecioną bandażem smutku
ona pragnie się wydostać z kruchego ciała.
Lecz jeszcze nie jest ten czas i ten dzień.
Świat szarości, określony aurą samotności
wyobraźnia pozostała wspomnieniami malowana.

Moja dusza ma kajdany z zardzewiałego metalu
jest uwięziona w kruchym, wątłym ciele.
Ona pragnie być już wolna wrócić do swojego Ojca
jednak to jeszcze nie ta chwila.
Ciała nic już nie trzyma na tej planecie
cele jego rozniósł po polach wiatr
deszczowa woda zmyła marzenia
a serce stało się kamykiem rozbitym na pył.
                                                                                                       


2 komentarze:

  1. ktoś tu smutny i samotny jest... ale cudnie go napisałeś:)
    Nie szkodzi, że tak późno, ale i tak miło mi że dodałeś linka. Blog jeszcze bardziej mi się teraz podoba:)

    Pozdrawiam:)

    OdpowiedzUsuń

Jeśli chcesz napisz kilka słów...
Kamil M.